Tieners uit Hurdegaryp bouwden school in Malawi
CultuurMKUMBANJARA - Nadat Nynke Poelstra, Sacha Wijmenga en Ilse Bakker met een groep van 12 jongeren uit Hurdegaryp en 19 uit Monnickendam onder de vlag van World Servants met het vliegtuig in het Afrikaanse land Malawi arriveerden, moesten ze nog vijf uur lang opgepropt in een busje zitten om bij hun afgelegen bestemming Mkumbanjara aan te komen.
"Van die vijf uur ging er ongeveer 1,5 uur over onverharde wegen," aldus Ilse. "Het voelde alsof je in een achtbaan zat. We dachten: waar zijn we aan begonnen?" Maar de reis, die van 31 juli tot 19 augustus zou duren, bleek zeer de moeite waard. In het kleine dorpje bouwden de jongeren aan een school en maakten ze latrines. De reeds aanwezige school was veel te klein om alle kinderen te kunnen herbergen. Daarom moesten de oudere kinderen lang lopen om bij een andere school te komen, die in het regenseizoen ook nog eens onbereikbaar was door een rivier. De school met twee klaslokalen en een kantoor waren dus geen overbodige luxe.
De meiden schrokken aanvankelijk erg, bij hun eerste kennismaking met Afrika. "Het is daar zo anders!" vertelt Sacha. "Een stuk armer dan hier natuurlijk. Mensen dragen kapotte kleding en de hygiëne is zo slecht. Kinderen laten hun behoeften gewoon lopen en overal zijn vliegen."
Gedurende de drie weken hadden de jongeren geen telefoon tot hun beschikking. Via de site van
World Servants konden ze een enkele keer iets aan hun familie schrijven. "Maar de dagen waren zo vol, dat we dat ook helemaal niet hebben gemist," aldus Nynke. "We werden om zes uur gewekt en begonnen met bouwen om half acht. Tot vijf of soms zelfs zes uur
gingen we door. Daarna kregen we een halve emmer water om ons mee te 'douchen' en om negen uur waren we zo moe dat we graag
gingen slapen op ons matrasje op de vloer."
Bij vertrek was de school bijna klaar. De mensen in Mkumbanjara moeten zelf nog de vloer maken en een gedeelte afmetselen. "Ze werkten allemaal keihard mee. Harder dan wij, we zagen ze nooit even pauze houden om iets te drinken. Vooral de vrouwen werkten hard, zij doen daar het zware werk. En ze waren altijd vrolijk! Tijdens het doorgeven van de bakstenen waren ze constant aan het zingen. Ze hadden al twee jaar uitgekeken naar onze komst. Hun hartelijkheid was hartverwarmend, al konden we niet echt met ze praten."
Met een bijzondere welkomstceremonie werden ze binnengehaald. Daarbij kregen ze een geit, die later voor hen werd geslacht. "Ze waren erg vrijgevig!"
Naast bouwen organiseerden ze ook activiteiten voor de kinderen, zoals een groot kinderfeest aan het eind, waarbij de kinderen typisch Nederlandse spelletjes deden en pannenkoeken kregen. "Ze wisten niet eens wat ze daarmee moesten doen, maar toen ze het in de gaten hadden, vonden ze het heerlijk!
Het was een mooie, maar heftige ervaring. We vonden het vooral moeilijk de mensen daar achter te laten, wetend hoe arm ze zijn." Nu zijn ze nog aan het bijkomen, maar wie weet volgt er over enkele jaren nog zo'n bijzondere reis.
