Driestroomhuis De Bosk is gezinshuis voor jongeren met licht verstandelijke beperking

HARKEMA – Zes pubers en jongvolwassenen met een licht verstandelijke beperking wonen bij Henk en Jeannette de Graaf in Harkema. ’Driestroomhuis De  Bosk’ biedt de jongeren een veilige plek om te groeien naar zelfstandigheid.

Door Marije Blacquière

Zoals iedere namiddag wordt er druk gemonopolyd aan de eettafel van het landelijk gelegen huis aan De Bosk. Zoals elke avond wordt er gezamenlijk gegeten, en zoals elke avond gaat iedereen naar zijn eigen kamer om te slapen. Zoals iedere ochtend krijgt A. een blauwe broodtrommel, smeert B. twee boterhammen en pakt C. een pak melk. “Kom niet met een rode broodtrommel aan, want dan eet hij waarschijnlijk niets”, zegt Jeannette.

Er schuilt een hele organisatie achter deze normale gang van zaken. “Je moet zelf ook een beetje autistisch zijn om dit voor elkaar te krijgen”,  lacht Henk. Want structuur is vreselijk belangrijk voor deze jongeren, die kampen met licht verstandelijke beperkingen, autisme en daaraan gerelateerde stoornissen als pdd-nos en het aspergersyndroom. Jeannette: “Maar ook jongeren met andere beperkingen komen bij ons terecht, zoals FAS, het foetaal alcohol syndroom, veroorzaakt door alcoholgebruik tijdens de zwangerschap. Of jongeren die slachtoffer zijn van misbruik of verslaving.”

Het gezinshuis van de familie De Graaf staat namelijk bekend als flexibel, vertelt ze. “Vanuit instanties die kinderen bij pleeggezinnen plaatsen, is het al gauw: ‘Zij weten er wel raad mee’.” Het feit dat ze jongeren tussen de 11 en 23 jaar een thuis bieden, is daar al een voorbeeld van. “De meeste pleeggezinnen willen de kinderen zo jong mogelijk, het liefst nog in de luiers”, weet Henk. “Maar deze doelgroep ligt ons. Wij vinden het leuk om met jongeren om te gaan.” Dat het echtpaar ervan genoot om pleeggezin te zijn, bleek al lang geleden. Dochter Damaris (nu 29) nam als kind een paar keer een ander kind mee naar huis dat niet meer thuis wilde zijn, bijvoorbeeld door een scheiding. “Dat kind bleef dan logeren”, zegt Henk. “Eén stond later met een koffer voor de deur en is een half jaar gebleven.”

Ook nu speelt Damaris, inmiddels moeder van twee kinderen, een belangrijke rol in Driestroomhuis De Bosk. Ze leidt het gezinshuis samen met haar ouders, en eens in de veertien dagen logeren de jongeren bij haar thuis, eveneens in Harkema. “De kinderen, die twee en vier zijn, vinden dat geweldig”, vertelt ze. “Dan krijgen ze lekker veel aandacht.” Eén van de jongeren woont langere tijd bij Damaris en haar gezin. Zij kreeg onlangs een baby. Lat te hoog Voor alle jongeren geldt dat ze (tijde- lijk) niet meer thuis konden wonen, omdat de situatie onhoudbaar was geworden. “Vaak wordt thuis de lat te hoog gelegd”, vertelt Jeannette. “Kinderen moeten goed presteren, een hoge opleiding volgen en leuk geld verdienen. Dat beeld moeten ouders bijstellen als blijkt dat het kind soms niet eens kan leren lezen, rekenen of een relatie kan aangaan. Dat is voor hen vaak lastig. Ook wanneer het kind erg veel aandacht nodig heeft en niet het enige kind is. Soms raken ouders opgebrand en lukt investeren niet meer. Dan moet soms de pijnlijke beslissing worden genomen om het kind ergens anders te laten wonen.”
Het gezinshuis biedt dan een betrouwbare plek waar een gezinssituatie wordt nagebootst. “Ouders zijn vaak blij dat hun kind in zo’n gezin terecht kan”, zegt Henk. “Het verschil met een grotere instelling is dat kinderen daar met vijftig, zestig anderen op de instelling komen. Voor sommigen kan dat goed werken, maar voor anderen is een gezinshuis een betere oplossing. Ze zien hier altijd de zelfde gezichten en alles gaat altijd op dezelfde manier. Duidelijkheid is onze succesfactor.”

Om de week gaan de kinderen een weekend naar huis. “Omdat de druk er thuis af is, kan het dan leuk zijn”, zegt Henk. “Ouders en kind kunnen weer normaal met elkaar omgaan en dat geeft voldoening.” Jeannette voegt toe: “Ook als na een half jaar blijkt dat een kind geleerd heeft zichzelf aan te kleden, te eten of de was op te vouwen, vinden ouders dat fantastisch.” De bewoners blijven soms maar een paar maanden, soms wel jaren. Ze vermaken zich er prima, vertelt Henk. “Iedereen wordt geaccepteerd zoals hij of zij is.” Gezinshuizen kunnen jongeren met een indicatie voor licht verstandelijk gehandicapt (LVG) tot 23 jaar in behandeling hebben. Daarna worden ze geacht op eigen benen te staan. “Ze moeten het volgens de wetgeving na hun achttiende al zelf rooien, maar de stap naar zelfstandigheid is niet eenvoudig. Vaak zijn ze er nog lang niet aan toe”, zegt Henk. Daarom hangen er momenteel grote bouwtekeningen voor een woonvorm, waar die jongvolwassenen beschermd zelfstandig kunnen wonen. “De stap tussen de bescherming van het gezin en het zelfstandig wonen.” Voor sommigen zit echt zelfstandig
wonen er gewoonweg niet in, weten de De Graafs. Waar de jongeren ook terecht komen: voor de begeleiders  van Driestroomhuis De Bosk is één ding het allerbelangrijkst. Jeannette: “We hopen dat ze zelfstandige men-
sen worden die enigszins kunnen functioneren in de maatschappij en er hun weg kunnen vinden. Een beetje kunnen koken, met geld om kunnen gaan… Maar vooral: wij willen ze op de goede plek krijgen. Dat is onze passie.”