Het sprookje van Izzy de Boer (9 jaar) uit Burgum

V.l.n.r.: Izzy de Boer (winnaar), Elin Stam (derde) en haar zus Isa Stam (tweede) in de categorie basisschool. (Foto: Klaas Rozema)

‘Er was eens een dorp, verstopt tussen bos en water’
Het sprookje van Izzy de Boer (9 jaar) uit Burgum

Mearkesfestival
Dit is het winnende sprookje in de categorie ‘basisschoolkinderen’ in het kader van het Burgumer Mearkesfestival van anderhalve week geleden. Izzy de Boer (9 jaar, uit Burgum, leerling van openbare basisschool Partoer) heeft het met de hand geschreven, één van haar ouders heeft het overgetypt en ingestuurd voor de verhalenwedstrijd. Volgende week plaatst Actief het winnende verhaal in de categorie volwassenen.

Er was eens een dorp, een dorp verstopt tussen bossen en water. Daar wonen twee meisjes. Die meisjes heten Juliet en Safiera.

En er zweefden wolken boven. Daar woonde ook een meisje. Ze heette Star. Ze was heel aardig. Ze zorgde goed voor de natuur. Ze had ook een heleboel eenhoorns en veel paarden. Dat waren haar lievelings dieren. Vogels vond ze ook leuk, lief en schattig.
Ze hield van de natuur, dat was haar thuis. Maar toch woonde ze in het paleis. Ze had een mooie groene natuurjurk en haar ouders waren heel deftig.
Op een dag kwamen er beertjes aan de deur. Ze stelden zich voor. Ze zeiden dat Star ze ‘de Troetelbeertjes’ mocht noemen. Dat vond ze heel aardig.
Ze vroegen of ze bij hun mochten wonen. Van Star mocht dat wel. Maar haar ouders zeiden: “…Nee! We haten natuur en vreemde wezens. Als onze wolk te laag hangt, hangen we in de bomen. Blaadjes van de bomen waaien op onze wolk. Grassprietjes laten groene strepen op onze wolk. En alle wezens die in het bos wonen poepen en plassen zomaar in het rond en niet op het toilet! En daarom haten wij de natuur. Wij zijn deftig, niet slobberig,” zegt ze boos.
“Maar mam.”
“Nee zeg ik toch!”
“Maar…”
“Geen gemaar, nu naar bed!”
“Óké.., maar pap”
“Nee! .. naar bed !”

Toen Star sliep zei de moeder van Star: “We gooien haar van de wolken af. Misschien doet ze dan sjiek en normaal.”
“Goed idee !”, zegt Stars vader.

De volgende ochtend toen Star wakker werd stonden haar vader en moeder op haar te wachten.
Ze zeiden: “We hebben een verassing voor je. Kom maar mee.”
Haar vader en moeder leidden haar naar de rand van de wolken. Toen hun dochter heel dicht op de rand stond…..duwden ze haar.
“Wat doen jullie?” riep Star. “Aááááá’. ” Oo, ze was gevallen.

Toen stonden er twee meisjes.
Star vroeg: “Hoe heten jullie?”
“Ik heet Juliet en dit is Safiera. Hoe heet jij dan?”
” Ik heet Star. En ik woon daar boven op de wolken.”
” Hoe kom je dan hier?”, vraagt Safiera.
“Ik ben naar beneden geduwd door mijn ouders.”
“Waarom?”
” Weet ik niet. Maar waarschijnlijk omdat ik van natuur hou. En omdat ik zeurde, omdat ik de troetelbeertjes graag toe wou laten op het wolkenkasteel. Maar dat mocht niet van mijn ouders.”
“Waarom niet?” zegt Safiera.
“Mijn ouders zijn heel deftig. Ze willen geen natuur binnen in het wolkenkasteel, op koninklijke planten na. Jammer toch?”
“Ja heel jammer “,zegt Juliet.

(liedje)
Ik hou zo van natuur,
het is mijn levenslot.
Daarom zing ik dit complot.
Zingen is mijn lot.

“Wat kun jij goed zingen”, zegt Safiera.
“Heb ik geleerd van mijn moeder.”
“Zullen wij je rondleiden”, vraagt Juliet.
“Ja, graag,” zegt Star.
“Zullen we gaan,” zegt Juliet.
“Goed idee”, zegt Safiera. “Eerst gaan we naar de rivier.”
“Leuk!” zegt Star.

Ze zijn bij de rivier. “O, wat mooi! Dit hebben we niet in de wolken. Er is geen water in de wolken. Nou ja, een heel klein beetje dan.”
“Okee,” zei Safiera.

Toen zei Juliet: “Eigenlijk hebben we geen huis meer. Onze ouders hebben ons eigenlijk weggestuurd. Ze hebben ons gewoon de deur uitgegooid.”
“Weet je wat, zei Star. We gaan gewoon met zijn drieën in een spiksplinternieuw wolkenkasteel wonen. Voor onszelf.”
En ze gingen naar boven. Het leukste is dat alle beesten uit het verhaal er wonen mogen.
En ze leefden nog lang en gelukkig in het dorp tussen bossen en water. En dat dorp heet tot op de dag van vandaag…