Mantelzorgers vertellen hun verhaal

Dementerende ouderen drinken thee in De Herbergier. Ze worden bediend door vrijwilliger Hans Krakou (linksachter de tafel). Voor hem zorgondernemer Oeds Visser en tegenover hen vrijwilliger Anny Krakou.  (Foto: Klaas Rozema)

Mantelzorgers
vertellen hun verhaal

’Allemaal verhalen!’ is het thema van de Dag van de Mantelzorg 2014. Dit jaarlijkse evenement vindt plaats op 10 november. Welzijnsorganisatie KEaRN in Tytsjerksteradiel tekent een aantal verhalen van  mantelzorgers op. Deze week deel 2: het verhaal van Sandra en haar moeder. De namen zijn gefingeerd om privacyredenen.

De moeder van Sandra heeft vasculaire dementie en verhuisde uit Brabant
“Ik kijk er naar uit gewoon weer even dochter zijn”

Wat doe je wanneer je moeder van 88 vasculaire dementie blijkt te hebben, in het zuiden van het land woont en niet meer voor zichzelf kan zorgen? In het geval van Sandra was dat duidelijk: dan haal je je moeder naar Friesland.

Als enige dochter vond ze dat de meest logische keuze, aangezien haar man een verhuizing naar Brabant niet zag zitten. Het bleef niet alleen bij een verhuizing naar Friesland: haar moeder verbleef bijna een jaar in huis bij Sandra en haar gezin. “We hebben een groot huis, dus ik dacht dat dat wel kon”.

Toch bleek het gebrek aan privacy, voor zowel haar gezin als ook voor haar moeder, reden om toch iets anders te gaan zoeken. En gelukkig lukte dat. Er werd een mooi appartement gevonden, een zogenaamde aanleunwoning. Deze werd helemaal op dezelfde wijze ingericht als haar oude woning. En moeder voelde zich daar ook direct thuis.

Toch bleek na verloop van tijd ook dit niet de juiste plek te zijn voor de altijd actieve vrouw. Ze vindt weinig aansluiting bij de deelnemers van de dagbesteding die “allemaal in de war zijn” en alleen op haar kamer verveelt ze zich.
Het is ook een heel ander leven dan dat ze tot voor kort gewend was: tennissen, zelf auto rijden, op vakantie gaan, lesgeven wat ze tot haar 82e had gedaan…  Dus belt moeder vaak Sandra. De dochter is sinds de verhuizing naar Friesland haar lopende agenda geworden, maar ook degene is die voor afleiding kan zorgen.

Gezelligheid nodig

“We hebben een schema opgesteld, drie dagen per week gaan we of naar haar toe of we halen haar op. In de praktijk hebben we iedere dag contact, vaak om de kleinste dingen en op de meest vreemde tijden. Soms belt ze ook ’s nachts, dan is ze in de war”.

Op papier woont moeder zelfstandig, maar helaas bleek deze zelfstandigheid in de praktijk niet meer te lukken. Dus opnieuw werd gezocht naar een volgende stap, een nieuwe plek waar moeder zich wel thuis zou kunnen voelen, waar ze aanspraak heeft en waar ze mensen om zich heen heeft die op haar letten.
“Ook al zorg ik niet de hele dag voor haar, ik heb wel de hele dag zorgen om haar”, vertelt Sandra. Dat geeft druk, ook al voelt ze het ook als een eer dat ze dit voor haar moeder kan en mag doen. En ze doet het niet alleen: haar hele gezin staat achter deze keuze en vervult met liefde de taken als Sandra even een weekje er tussenuit gaat om bij te tanken.
“Ik moet soms echt even ruimte creëren voor mezelf, op deze manier kan ik het volhouden.”
Ook heeft moeder veel aan vrijwilligster Trees die via maatjesproject De Opstap iedere twee weken wat met haar onderneemt. Daar kijkt ze echt naar uit.

De zoektocht naar een nieuwe plek bracht het gezin in Bartlehiem. Hier is een locatie van De Herbergier gevestigd. Een woonaccommodatie speciaal voor dementerende ouderen. Het is kleinschalig (er wonen zeventien cliënten) en er is veel persoonlijke aandacht.

“Echt een geweldige plek!” Sandra is enthousiast en gunt het haar moeder, een ‘huis van huis’. Het geeft nu wel even wat extra stress, want het traject er naartoe is niet eenvoudig. Formulieren invullen, instanties bellen, artsen bezoeken. Het komt allemaal bij de dagelijkse zaken als het brengen naar gymnastiek, het doen van boodschappen, et cetera.

“Ik hoop dat ze straks bij De Herbergier haar plek heeft en dat ik dan ook eens weer gewoon op de koffie kan komen en gezellig met haar kan kletsen, even niet als mantelzorger, maar als haar dochter”.