Column: Marije Rent de 8 van Drachten (2)
NieuwsColumn: Marije Rent de 8 van Drachten (2)
In de aanloop naar loopevenement 8 van Drachten pakt redacteur Marije Blacquière (29) haar oude hobby weer op. Hardlopen, daar dacht de moeder van Fenna (3,5) en Hugo (1) geen tijd meer voor te hebben. Maar het doet goed, merkt ze al snel. De komende weken houdt ze u op de hoogte van haar ervaringen.
Chagrijnig-blij
Ze zullen wel denken, die recreanten die ik al ben tegengekomen tijdens het inlopen. Wat een chagrijnig hoofd. Ik ben namelijk chagrijnig. Slaperig ook, misschien is dat wel de reden. Mijn hoofd staat niet naar hardlopen, ik ging liever even dutten. Maar ik heb er nú tijd voor vrijgemaakt, dus lopen zal ik.
Hardlopen maakt blij, zeggen ze. En ik weet dat het waar is. Maar ik ben er vrijwel zeker van dat ik deze keer net zo humeurig thuis zal komen als ik ben vertrokken. Op het lange betonpad langs het bos versnel ik mijn looppas tot een jogritme. Ik kijk naar de bomen, adem de frisse lucht in. Echt helpen doet het nog niet. Het bandje van mijn sportbh zakt steeds van mijn schouder en mijn paardenstaart zwiept tegen mijn gladde sportjasje. Een irritant geluid.
Ach, denk ik meewarig als een vrouw mij tegemoetjogt. Haar pas is wat hobbelig en ze draagt een veel te wijd, wit T-shirt waaronder haar borsten op en neer deinen. Het ziet er ongemakkelijk uit. Maar ze glimlacht, lijkt van haar training te genieten. Op de één of andere manier geeft ze me moed.
Na zo’n twee kilometer begint de klager in mijn hoofd steeds wat meer op de achtergrond te raken. Ik hoor plotseling het vrolijke getsjilp van de vogeltjes en zie hoe de bomen al weer een stuk groener zijn dan tijdens de vorige training. Ik zeg nota bene uit mezelf gedag tegen een passant. Hij steekt zijn duim op.
Plotseling lijkt de boom links van mij te kraken. Ik herken het geluid meteen, want iedere keer als ik het hoor doet het me zoeken naar de bron ervan – een hamerende specht. Vinden doe ik het vogeltje met zijn rode onderbuikje zelden, maar deze keer zit het beestje recht voor me, op de boomstam. Stilstaand joggend geniet ik van het uitzicht, dat ik deel met een wandelaarster op leeftijd. We knikken elkaar toe.
Weer op tempo passeer ik een buurman met verrekijker om zijn hals. Ik roep hem toe wat voor cadeautje de natuur mij zojuist gaf, en zie verderop een grijze nordicwalkster geïnteresseerd naar de sloot kijken. Het zal toch niet…? Maar ja hoor, zeven donzige pluizebolletjes zwemmen achter moeder aan. De vrouw is het met me eens: ieder jaar is het weer een mijlpaal, de eerste jonge eendjes.
Na zes kilometer ga ik glimlachend huiswaarts. Toch dus. Probeer ook maar eens chagrijnig te blijven als de natuur je zo verwent!
