Twee Dokkumers vieren honderdste verjaardag
Vijf gebieden ter wereld worden 'blue zones' genoemd. Bewoners in deze gebieden leven relatief lang. Noardeast-Fryslân zou hier zomaar aan toegevoegd kunnen worden. Vorige week vierden twee Dokkumers hun honderdste verjaardag. Op 25 juni werd Meindert Meinsma honderd jaar, een dag later vierde Gijsbert Zijlstra deze bijzondere mijlpaal.
Wat zijn geheim is waardoor hij zo oud wordt? “Dat soe ik net witte”, zegt Meindert Meinsma, die duidelijk onder de indruk is van alle drukte. Volgens zoon Teun rookt zijn vader elke dag nog drie tot vier sigaretten, al kan dat moeilijk worden gezien als het geheim om oud te worden. “Ik rôlje se alle wiken foar him. Troch it ljocht dat fan de flam fan de oanstekker komt, kin er de sigaret oankrije.” Meinsma is namelijk bijna blind, waardoor hij niet meer voor zichzelf kan zorgen. “Se passe hjir goed op my.”
Een rollator of rolstoel heeft Meinsma echter nog niet. Met zijn wandelstok loopt hij nog kleine eindjes. Toen hij jonger was, fietste Meinsma veel met zijn vrouw, die overleed in 2007. Vooral als ze op de camping in Diever zaten, maakten ze veel kilometers, zegt zijn zoon. “Se hiene beiden gjin rydbewiis. Yn oktober helle ik se dan wer op.”
Het grootste deel van zijn leven heeft Meinsma in Dokkum gewoond, met één periode een uitstap naar Drachten. Daar werkte hij bij een carrosseriebedrijf en later in ziekenhuis Nij Smellinghe.
In Dokkum werkte hij onder andere als onderhoudsmonteur bij de Parley wolfabriek. Volgens zijn zoon is Meinsma altijd een ‘wrotter' geweest. "Hy siet nea thús, wie altyd oan't wurk.” Dit ondanks een handicap aan zijn hand, die hij opliep in 1945. Als militair moest hij Duitsers bewaken en vervoeren. De chauffeur van de Jeep reed te hard, waardoor het voertuig over de kop vloog. "Dochs hat er altyd noch alles mei dy hân dien.”
Meinsma woont nu al veertien jaar met veel plezier in Dongeraheem. Het verzorgend personeel had hem een aantal weken geleden verteld dat hij binnenkort honderd jaar zou worden. "Wat in lang ein”, had hij gezegd. Meinsma kan zichzelf niet meer in de spiegel zien. Zijn kleindochter Gerda ontdekte onlangs dat hij zichzelf wel kan zien op een tablet die op selfiestand staat. "Bin ik dat?”, was zijn verbaasde reactie. "Ik sjoch der noch kreas út.”
Het advies van Gijsbert Zijlstra aan iedereen die ook honderd wil worden luidt: ”Rêstich libje en op tiid ite en drinke”. Snel voegt hij eraan toe: “Mar gjin buorrel hear. Dat hat west.” De oud-Anjumer heeft in de loop der jaren wel geleerd om kalm te blijven. “Kinst dy wol drok meitsje, mar it is sa’t it is.” Hij woont nu al langere tijd in een aanleunwoning bij Dongeraheem en kan zich naar eigen zeggen nog prima redden, al kookt hij niet meer zelf. “Ik haw gjin nocht mear oan jirpels skilen.”
Zijlstra zette zich in voor onder andere de ruilverkaveling en werkte mee aan de uitbreiding van Dokkum. “Ik sei noch tsjin de boargemaster doe’t er my lokwinske: “Ik haw hiel wat opknapt yn Dokkum.”
Al op jonge leeftijd ging Zijlstra aan het werk als boerenarbeider. “Einliks hie ik der mar in hekel oan, eltse moarns betiid en jûns de kei melke.” Toen er na twee jaar een woning vrijkwam in Oostmahorn greep hij dan ook zijn kans. “Ik tocht: dan bin ik fan dy molkerij ôf en haw ik mear frijheid. Doe bin ik oan’t wurk gien by de ruilferkaveling by de Anjumer Kolken.” Zijlstra werkte zich op tot uitvoerder en later tot hoofduitvoerder bij de Koninklijke Nederlandsche Heidemaatschappij, dit is nu Arcadis. Naast ruilverkavelingen deed hij ook vele andere grote projecten. “Sa hawwe wy hjir yn Dokkum om de Bolwurken peallen setten en haw ik in soad dien by de Grutte en Lytse Wielen by Ljouwert.”
Zijlstra was getrouwd met Trijntje Iedema. Zij overleed in 1984. Samen kregen ze drie kinderen, acht kleinkinderen en dertien achterkleinkinderen en het eerste achterachterkleinkind is op komst. Zijlstra kijkt tevreden terug op zijn leven. “Yn dizze hûndert jier haw ik hiel wat meimakke.”
