Hoe moet je verder als een dierbare overlijdt?
DOEZUM - "Toen, bijna twintig jaar geleden, mijn eerste echtgenoot totaal plotseling overleed aan een hartstilstand op dertigjarige leeftijd, stond mijn leven volledig op de kop. Ik bleef achter met mijn kleine zoontje.
Hoe moest ik in vredesnaam verder? Dat eerste jaar heb ik geleefd op de automatische piloot, totaal gedesillusioneerd. Gelukkig had ik liefdevolle en behulpzame mensen om me heen, van wie ik veel troost en steun kreeg. Toch liep ik er vaak tegen aan dat ze me niet begrepen; logisch ook, want zij hadden immers niet hetzelfde meegemaakt. Regelmatig was ik boos op mijn overleden partner, omdat hij mij mooi in de ellende had laten zitten. Maar dit durfde ik niet te delen met mijn omgeving. Ze zouden die gedachten vast gek vinden, want mijn overleden partner kon er immers ook niets aan doen.
Na bijna een jaar was er een bijeenkomst voor mensen die jong hun partner verloren waren. Ik zag er als een berg tegenop. Had ik er wel behoefte aan om er met vreemden erover te praten? En moest ik ook al hun verhalen aan horen? Maar ojee, wat was het anders. Het was bijna thuiskomen. Eindelijk ontmoette ik mensen die hetzelfde hadden meegemaakt! Ik had aan één woord genoeg. Ik hoefde niet tot in detail uit te leggen wat het met je doet als je partner zo jong overlijdt. Tijdens de gesprekken deed ik ideeën op, over hoe om te gaan met het verdriet van mijn kind.
Een openbaring was voor mij dat de boze gevoelens die ik soms had ten opzichte van mijn overleden partner, heel normaal waren. Bijna iedereen bleek die gevoelens zo af en toe te hebben.
Nu, bijna 19 jaar later, heb ik nog altijd een waardevol contact met een aantal lotgenoten die ik destijds heb ontmoet. We hebben het vaak over 'gewone' dingen, maar ook nu nog delen we onze gevoelens, want het gemis en verdriet verandert dan wel, maar het is een onderdeel van mijn leven dat af en toe sluimert en soms weer heel heftig aanwezig is. Dat kan komen vanwege een belangrijk moment, zoals de diploma-uitreiking, het rijbewijs halen, het eerste vriendinnetje van mijn kind.
Na een paar jaar ontmoette ik mijn huidige echtgenoot. Het leven gaf me toch weer wat moois, want ik kreeg er ook twee bonuszonen bij die fulltime bij ons woonden. Helaas mocht het geluk niet zo lang duren, want zeven jaar geleden overleed onze oudste zoon samen met zijn vriendin door koolmonoxidevergiftiging. Opnieuw ging ik samen met mijn gezin door een hel! Opnieuw zochten we contact met lotgenoten. Voor ons als ouders en voor onze kinderen, omdat ik wist dat ik de eerste keer er zoveel baat bij had gehad. Wij kwamen terecht bij een organisatie voor rouwverwerking, waar de kinderen elkaar ontmoetten en wij als ouders ook ons verhaal samen konden delen. Opnieuw voelde het als thuiskomen, zoveel herkenning!
Omdat ik er na al deze ervaringen ervan overtuigd ben dat lotgenotencontact heel erg belangrijk kan zijn, begon het bij mij te kriebelen: ik moest hier wat mee. Vorig jaar raakte ik in gesprek met ds. Christel Minnaard en vertelde haar waar ik al een tijdje over brainstormde. Een lotgenotengroep oprichten voor mensen die ook een dierbare hebben verloren. Hieruit volgde een lotgenotenbijeenkomst voor Noord-Nederland, waar meerdere mensen waren die herkenning bij elkaar vonden en die hun verdriet deelden. De reacties over ons initiatief waren zo positief, dat we nu opnieuw een bijeenkomst organiseren op zondag 4 februari. Daar is iedereen die een dierbare heeft verloren, welkom. Het maakt niet uit of je nu oud of jong, religieus of juist niet, man of vrouw bent. De ervaring leert ons ook dat de drempel heel hoog kan zijn om alleen te komen, maar realiseer je dat iedereen alleen komt!" Voor meer informatie en aanmelden kan men terecht bij Alie Meier: 06-23667593 en aliemeier@kpnmail.nl.