"Ik leer op een andere manier communiceren"
NieuwsBARTLEHIEM - Oeds Visser is zorgondernemer in De Herbergier in Bartlehiem. Hij weet als geen ander wat dementie betekent. Met ontroerende, rake en informatieve verhalen, vertelt hij over lief en leed.
"Zij kan er niks aan doen"
In eerste instantie ergerde ik me er heel erg aan dat mijn moeder zo vergeetachtig was. Ik vond het nonchalant en onverschillig. Het paste gewoon niet bij haar. Zo was zij helemaal niet. Dat speelde al helemaal in het begin, voordat er een diagnose was gesteld en zij uiteindelijk naar Herbergier Bartlehiem ging verhuizen.
Niets meer te melden
Ik merkte dat ze tijdens telefoongesprekken niets te melden had en steeds hetzelfde zei. Soms wel acht of negen keer. Ze zei dan bijvoorbeeld: "Ik ben nu beneden en kijk naar de klok." En ze vroeg helemaal niet hoe het met mij ging. Ik had toen nog niet in de gaten dat er iets met haar aan de hand was en werd er sacherijnig van. Zelf had ik ook niks meer te melden. Het werden sacherijnige gesprekken.
Weigeren te geloven
Als ik op had gehangen voelde ik me schuldig. Maar ik kon op dat moment niet anders.
Ik was eigenlijk alleen maar boos.
In feite is het zo dat je er niet tegen kan dat je ouders achteruit gaan. Dat ze dingen niet meer onthouden. Dat ze minder zelfstandig worden.
Dat weiger je te geloven. Je hersenen weigeren dat gewoon.
"Als ik op had gehangen voelde ik me schuldig"
Omschakeling
Toen ik eenmaal wist dat mijn moeder Alzheimer had, was er een omschakeling. Ik dacht oké, zij kan er dus niets aan doen. En ze doet het niet expres. Nu is het aan mij daar zo mee om te gaan dat ze niet steeds wordt beschuldigd.
Zo van: "Hé ma, doe dat niet." Of: "Ma, dat heb ik net ook al gezegd." Dat is een moeilijke fase. Ik betrap me er op, dat ik voortdurend in de fout ga. Hoe vaak ik wel niet zeg: "Weet je dat niet meer?"
Lastig gesprek
Het is lastig een gesprek een andere wending te geven. Ik kan niet meer vragen wat ze gister gegeten heeft. Of vragen wat ze vanochtend heeft gedaan. Dat is ze kwijt. Dus ik moet de gesprekken anders doen. Wat dat betreft is het een goede leerschool. Ik leer op een andere manier met mijn moeder communiceren.
"Ik kan niet meer vragen wat ze vanochtend deed"
"Gezellig hè?"
Nu loop ik af en toe een stukje met haar. Ze praat dan ronduit, op haar eigen manier. Wat ze dan allemaal zegt weet ik niet, maar haar mond is niet stil. Ik reageer dan gewoon van: "O ja? Wat leuk." Of: "Hoe was dat?" Alsof ik het volg. Het zijn mooie momenten. En af en toe geef ik haar een knuffel en dan zeg ik: "Gezellig hè." "Ja," zegt ze dan.
