Sietske Bijlsma (14) wint met ‘De lichtvanger van Burgum’ de verhalenwedstrijd in Burgum

De prijswinnaars tussen de verhalenvertellers. De eerste prijswinnaars zijn: Izzy de Boer (vooraan als heks verkleed), Sietske Bijlsma (tweede meisje van rechts, met lang, loshangend haar) en Anne Tjerk Popkema (tweede man van rechts). (Foto: Klaas Rozema)

Sietske Bijlsma (14) wint met ‘De lichtvanger van Burgum’ de verhalenwedstrijd in Burgum

BURGUM – Op deze pagina het winnende  verhaal ‘De lichtvanger van Burgum’, gschreven door Sietske Bijlsma (14 jaar) uit Eastermar, in het kader van de verhalenwedstrijd als onderdeel van het eerste ‘Mearkesfestival’ van Burgum. Hier ook een samenvatting van het juryrapport, met lof voor de bijna dertig deelnemers.

Er was eens een dorp, een dorp verstopt tussen bomen en water. De mensen woonden hier gemoedelijk en gezellig met elkaar. Dat is niet altijd zo geweest in Burgum, want op een dag, een dag met veel zon, kleine schapenwolkjes in de lucht, was Klaasje stikchagrijnig. Voor de zoveelste keer, was er weer eens geen licht in Burgum.

Burgum was een groot bosgebied, en daarom werden de zonnestralen vermeden door de bladerdaken. Héél soms, eens in de zoveel jaar, viel er een zonnestraaltje neer op Burgum. Deze zonnestraaltjes waren heel uniek, en werden in potten gezet en opgeslagen.

Een klein stukje van een zonnestraal kon namelijk wonderen verrichten. Een stukje van een zonnestraal kon een ziekte vermijden, namelijk de ziekte: de Zuig. De Zuig was een ziekte die je kreeg door te weinig zonnestralen. Meer dan de helft van de Burgumers had deze ziekte. Deze ziekte veroorzaakte gruwelen, deze ziekte zorgde ervoor dat alle fantasie uit de inwoners hun lichamen werd gezogen. Zonder fantasie kon je niet en je werd dus doodziek.
Klaasje was een van de inwoners die niet besmet was met de Zuig. Dus liep ze door het bos, op zoek naar zonnestraaltjes. Ze wilde haar vader, moeder en kleine broertje genezen. Zij waren namelijk ernstig besmet met de ziekte.

Na een paar uur wandelen in het bos had Klaasje de hoop opgegeven, en haar benen riepen bijna om rust. Ze zag een paar meter verderop een omgevallen boom, en besloot daar heen te lopen om er op te gaan zitten. Ze begon te lopen maar voordat ze het doorhad, struikelde Klaasje over een bovengrondse boomwortel en kletterde zo hard op de grond, dat het zwart voor haar ogen werd. Althans, dat dacht ze.
In werkelijkheid viel ze in een groot, geheim gat die goed gecamoufleerd was door er takken met bladeren op te leggen. Ze viel en ze viel totdat ze neerkwam op een zacht kussen. Ze realiseerde zich dat ze in een diepe kuil lag, onder de grond. De ruimte werd verlicht door een enkel kaarsje. En toen zag ze het, de grootste kluis die ze ooit in haar leven had gezien. Misschien wel de grootste kluis die er bestond.

Ze werd opgeschrikt door een akelige, krasserige stem van een oud mannetje. Het mannetje stond naast de kaars, en was dus goed te zien. De man had een vies baardje, en een bochel in de vorm van een hoefijzer. `Hé! Wat moet je!?’, schreeuwde de man.

Klaasje deed alsof ze niet schrok, maar van binnen sprong haar hart bijna naar haar hoofd. Met een stoere stem zei ze: ‘Ik ben Klaasje, en ik ben in dit gat gevallen. Ik wil er best wel uitklimmen, maar het is veel te diep.’ ‘Haha’, lachte de man. ‘Jij komt zeker voor de kluis hè? Ik heb je wel door hoor! Velen hebben het geprobeerd, maar als jouw 3 kansen verbruikt zijn dan ben je van mij!’

‘Geprobeerd? Drie Kansen? Waar heeft u het over?’, mompelde Klaasje. ‘Oké, ik zal het rustig uitleggen’, zei de man. ‘Ik ben al heel veel jaren oud. In mijn jongere jaren, heb ik de bomen van Burgum geplant. Ik had geen idee dat ze zo groot zouden groeien, en dat ze voor zulke verschrikkelijke ziektes konden zorgen. Ik heb het echt niet expres gedaan! De Burgumers wilden mij dood hebben, omdat ik voor zoveel doodzieke mensen had gezorgd. Ik ben toen gevlucht, naar deze plek, en heb al het overtollige zonlicht wat de Burgumers nog in potten hadden, meegenomen, als wraak.’

‘Dus dat zit er in die kluis!’, zei Klaasje. ‘Dus ik mag 3 keer het wachtwoord raden?’
De man knikte, waarbij je zijn rugwervels kon horen kraken. ‘Uhm, oké dan. Zonlicht?’
De man schudde zijn hoofd met een brede grijns. ‘Even denken hoor, bomen?’

En weer schudde de man zijn hoofd, deze keer met een klein lachje. ‘Oh, hemeltjelief… Wat zou het dan zijn?’ Ineens begon de man te schudden, en kreunde: ‘Hemeltjelief, zei je nou hemeltjelief?’ Zijn gezicht begon te barsten en zijn rug werd nog krommer. Ineens hoorde je hem krijsen, en toen veranderde hij in een hoopje stof, met zijn kleren er bovenop. Klaasje juichte en danste door het hele hol. Ze hoorde een bons, en zag vervolgens de kluis opengaan. Ze geloofde haar ogen niet! Genoeg zonlicht voor iedereen!

Klaasje is nu heel erg oud, en loopt graag door de zon. Elke keer als de zon schijnt denkt ze aan haar vroegere jaren. Burgum is nu verlicht, en iedereen is genezen van De Zuig, en heeft de fantasie die ze vroeger verloren hadden, weer terug. ‘Hemeltjelief, wat een prachtige dag!’, lacht Klaasje dan.