Paardendagen Garyp: een feest voor de liefhebbers

Pony’s en kinderen, een gouden combinatie. ‘Mei fleur en faasje, mei nocht en wille’, dat was vrijdag op Sumarreheide het credo voor een prachtige pony-rubriek. Hier is Mare van der Meulen uiterst geconcentreerd bezig om haar pony zich van zijn beste kant te laten zien.

Paardendagen Garyp: een feest voor de liefhebbers

SUMARREHEIDE – De Paardendagen in Garyp troffen dit jaar welhaast ideale omstandigheden. Voor een dergelijk evenement zijn dat ‘de stikken bûter yn ‘e brij’. Want bij mooi weer ziet alles er feestelijker uit en in feite zijn de traditionele paardendagen, voorheen Hynstedagen,  een feest voor deelnemers en toeschouwers.

Drie dagen stond het terrein aan de Joute van der Meerwei op Sumarreheide bol van de activiteiten, met uiteraard als rode draad, als ‘Leitmotiv’ paarden, paarden en nog eens paarden.  Donderdag begon het festijn met dressuurwedstrijden, een onderdeel voor kenners en liefhebbers, je moet een beetje ‘verstand’ van dressuur hebben om te kunnen waarderen wat de ruiters en amazones, vooral  amazones, dressuur is merendeels een vrouwen-aangelegenheid, presteren en om de verschillende prestaties tegen elkaar te kunnen afzetten.  Maar voor die selecte groep liefhebbers en kenners was het donderdagmiddag smullen op de bijvelden van het concoursterrein.
Vrijdag was de dag van een bont en rijk gevarieerd programma met opnieuw uiteraard een hoofdrol voor de paarden. Maar omdat ook in de paardensport het credo ‘wie de jeugd heeft, heeft de toekomst’ wordt gehuldigd, was er ruimte en tijd voor diezelfde jeugd, in casu een prachtige ponyrubriek. Pony’s en kinderen zijn een gouden combinatie, niet alleen voor de jeugdige ruiters en amazones, maar zeker ook voor het publiek. Kinderen die hun pony, waarmee ze vaak een heel emotionele band hebben, mochten  laten zien aan een deskundige jury, die hun verrichtingen zagen begeleid door een heuse spreekstalmeester en die aan het slot allemaal mochten opdraven voor de prijsuitreiking. Een feest om naar te kijken, zeker ook omdat het vrijdag prachtig weer was, zoals eigenlijk alle drie deze paardendagen.

Feest
Het was dan ook niet onlogisch dat voorzitter Sietse de Boer tevreden rondliep over het uitgebreide concoursterrein: “It giet foar wûnder, mei dit waar is it allegearre wat makkeliker, de minsken en faaks ek de hynders, binne wat nofliker, elk hat eins in goed sin. Dizze trije dagen moatst eins sjen as promoasjedagen, promoasje foar de hynstesport, wy litte hjir yn in hiel fariearre programma sjen wat de hynsteport te bieden hat foar de dielnimmers en ek foar de taskôgers. Wy hawwe it programma wat ferskood, der is no ek in jûnsprogramma, en dat hawwe wy dien om de minsken wat mear gelegenheid te jaan om te kommen. Net elk had freeds oerdei tiid om hjir te wêzen, net elkenien hat fekânsje.
Sa’n evenemint ferget in protte tiid en ynset fan in hiele grutte groep frijwilligers, mar ik moat sizze dat wy in fantastyske ploech hawwe, der wurdt hurd wurke, mar ek in protte wille makke en ik fyn it eins wol in ear dat ik fan sa’n organisaasje foarsitter wêze mei. Ik bin net echt in hynsteman, mar ik ha wol nocht oan organisearjen.  As it saterdeitejûn ôfrûn is keapje wy mei syn allen ien en prate wy efkes nei. Letter yn ‘t jier eidzje wy alles nochris oer, wat kin better, wat moat oars en sokssawat. En eins begjinnne wy dan fuort al wer my de organisaasje foar it kommende jier.” Genoeg te doen dus voor de organisatie.

Pony’s
Een van de hoogtepunten van vrijdag was ongetwijfeld de ponyrubriek. Sterk bezet dit keer met meer dan 20 deelnemers, van heel jong tot ietsjes ouder, maar allemaal met het jeugdig enthousiasme en de onbevangenheid van kinderen. De jongste deelnemer was een meisje van welgeteld drie lentes en zij was een mooi voorbeeld van ‘met de paplepel ingegoten’. Heit bleef wel in buurt uiteraard, maar het plezier straalde eraf bij deze wel heel jeugdige amazone.
In speaker Willem de Boer had deze rubriek een uitstekende animator, hij begeleidde de vaak prille combinaties met de nodige humor en hij had oog voor de zenuwen die door de jeugdige kelen gierden. Want het is natuurlijk niet niks om je samen met je pony te mogen laten zien op een piste die omzoomd wordt door publiek, met prominent in het midden een strenge doch rechtvaardige jury.
Die stond voor een lastige taak: het is niet eenvoudig om een rangorde vast te stellen als alle deelnemers hun stinkende best doen en hoopvolle blikken richting diezelfde jury werpen. Maar goed, het was wel degelijk een wedstrijd en dus kwam er ook een winnaar. Die werd uitgeroepen na een soort barrage later op de dag. Toen mochten de winnaars van de groepen nogmaals opdraven, letterlijk, om hun kunnen te tonen. Er ging wel eens wat mis, sommige pony’s vonden het Sumarreheidster gras wel erg aantrekkelijk en anderen namen een afslag die niet voorzien was, maar die werden door hulpvaardige omstanders weer op het rechte spoor gebracht.

Keuring
Spannend voor de paarden, de eigenaren en voorbrengers, een ‘Augenweide’ voor de liefhebbers: een keuring. Ook op deze paardendagen was er een hele ochtend ingeruimd voor diverse keuringen. Spannend, omdat daar vaak de toekomst en waarde van een paard mede wordt bepaald. Spannend ook voor de voorbrengers, want voorbrengen is een speciaal vak, dat is niet iedereen gegeven, je moet er een heel behoorlijke conditie voor hebben en bovendien moet je kunnen communiceren met de paarden die je showt. Want je moet ervoor zorgen dat jouw paard zich van zijn beste zijde laat zien, eerst in stap, en daarna in draf. En vooral bij dat laatste onderdeel kan een paard laten zien wat het in huis heeft.
Zoals modellen paraderen op de catwalk, zo paradeerden paarden, en vooral de Friezen zijn daar sterk in, op het gras van Sumarreheide. Sommige merries, merriën heet dat in vaktaal, hebben hun veulen bij zich en dat levert naast fraaie plaatjes ook wel eens bizarre taferelen op, want die veulens zijn soms net zo ‘balstjurrich’ als jonge kinderen. Dan willen ze even van alles, maar niet wat de voorbrenger wil. Of ze gaan compleet voor zichzelf beginnen. Maar het ‘omsittend laach’ zorgt er dan wel weer voor dat ze bij hun moeder terugkomen.

Tuigen
Je moet eigenlijk kennis van zaken hebben om het allemaal op waarde te schatten, maar ook daarzonder kun je wel degelijk als toeschouwer genieten van een tuigrubriek, of het nu WPN’ers zijn, Friezen, dan wel hackney’s. Dat laatste is een klein, even vinnig als pittig paardenras dat uit Engeland komt. Die paardjes mogen tijdens een concours laten zien hoe mooi, vorstelijk eigenlijk, ze kunnen lopen.
En op Sumarreheide kregen de toeschouwers de kans om een van de allebeste menners te aanschouwen, Lambertus Huckriede, de man grossiert in kampioenschappen en titels en hij liet vrijdagavond even zien waarom hij zo goed is. Echt een staaltje hogeschoolrijden en zelfs het niet-deskundige deel van het publiek had er een gul applaus voor over. De zaterdag stond in het teken van de Friezen en het waren Susan Bouwman en Jolanda Schreuder die een prachtig gevecht leverden in de belangrijkste rubriek met als inzet de Friese damestitel Fries ras. Bouwman won.

De keuring van paarden is een aangelegenheid voor de kenners. Maar ook zonder voorkennis blijft het een prachtig gezicht om Friese paarden te zien draven, sommigen met hun veulen naast zich, zoals hier Wytske fan Ter Lune van mevrouw Van der Ark en de heer Wybenga uit Oudwoude.

Lambertus Huckriede liet op Sumarreheide zien waarom hij een grootmeester is in het mennen van Hackney’s.  Hij won de eerste prijs in deze rubriek.