Dierenartsassistente thuisgebracht als een paradepaardje

Dierenarts Klaas Siebe Broersma vroeg toen Jifke Heslinga bij hem te komen werken.  Nu zette hij haar thuis af, op haar laatste werkdag.(Ingezonden foto)

De omgang met dieren werd haar met de paplepel ingegoten

OENTSJERK – Jifke Heslinga uit Oentsjerk heeft een punt gezet achter haar carrière.  De gewaardeerde dierenartsassistente bereikte de pensioengerechtigde leeftijd. Vijfentwintig jaar werkte ze bij praktijk DAP in Hurdegaryp.

DAP Giekerk-Hardegarijp-Veenwouden is de officiële naam van de dierenartsenpraktijk voor gezelschapsdieren, paarden en herkauwers. De doelgroep van de praktijk is altijd koren op de molen geweest van Jifke Heslinga.

Boerendochter
Ze groeide op tussen de koeien. Goede herinneringen heeft ze aan de tijd op de boerderij van haar pake en beppe in Jelsum, waar ze met haar ouders en haar vijf broers en zussen inwoonde. “Ik heb een prachtige, beschermde jeugd gehad. Ik was drie jaar toen ik van mijn vader leerde dat je een koe beet moest houden en nooit los moest laten. Ik was nergens bang voor.”

Ze reed paard en de voorzitter van de rijvereniging wees haar op een vacature voor een volontaire die voor kost en inwoning wilde komen werken in de stallen van een kasteel in Heukelum. Dat leek de  toen 17-jarige Jifke wel wat. Tot op de dag van vandaag herinnert ze zich woord voor woord hoe de kasteelheer, baron Van Heeckeren van Brandsenburg, haar telefonisch uitlegde hoe ze er heen moest reizen.

Het paardenmeisje
Ze bleef er drie jaar en werd in die tijd gediplomeerd rij-instructrice. De baron was blij met de hardwerkende, sociale Jifke uit Friesland die het omgaan met dieren met de paplepel kreeg ingegoten.
In de stallen stonden Engelse volbloedpaarden die zij verzorgde en beleerde. “Dat zijn supergevoelige paarden, die je met te strenge commando’s volledig kunt verknoeien.” Jifke leerde van hen ‘respect’.

“Ze wilden míj”
Ze trouwde met haar vroegere vriendje, romantisch met een koets met paarden ervoor, en vestigde zich bij Birdaard op een boerenbedrijf. Het jonge gezin emigreerde naar Amerika, maar daar liep het huwelijk spaak. Terug in Nederland volgden moeilijke jaren.

“En toen vroeg dierenarts Klaas Siebe Broersma of ik dierenartsassistent wilde worden bij hem in de praktijk”, vertelt Jifke Heslinga nog altijd dankbaar voor dit lichtpuntje in een donkere periode. “Ik had helemaal geen opleiding en toch wilden ze mij graag.” Haar praktijkervaring bleek ruim voldoende om een goede dierenartsassistent te zijn.

Ervaren met dieren
“Als een hond bang is voor de dokter, of agressief omdat hij zijn baasje wil beschermen, moet je kunnen doorpakken,” vertelt Jifke. “Ik was niet bang zo’n hond stevig vast te grijpen. Ik liet zien dat ik sterk was, maar zorgde er altijd voor in die greep ook weer te ontspannen, zodat het dier bescherming kan ervaren.”

Ze lacht om de verandering die momenteel plaatsvindt bij eigenaren van gezelschapsdieren. “Je ziet steeds vaker dat mensen het gevoel van het dier voorop zetten. ‘Hij wil niet op de weegschaal’ zeggen ze dan bijvoorbeeld.” Jifke ziet aan het gedrag van de beesten dat ze daarvan onzeker worden. “Een hond voelt zich fijner als hij merkt dat jij de baas bent.”

‘Zo trouw als een hond’
Leerde Jifke van paarden wat respect  inhoudt, honden brachten haar trouw. “De trouwheid van een hond kan genezend werken”, ervaarde ze. Trouw stond ze ook alle mensen om haar heen jarenlang terzijde.

Jifke begrijpt de eigenaren van gezelschapsdieren die van slag zijn als hun beest iets mankeert. Ze begrijpt de hardwerkende boeren voor wie elk ziek dier een tegenslag is in de bedrijfsvoering. Ze begrijpt de dierenartsen die bij nacht en ontij klaar staan voor hun klanten.

En dan nu ‘pensioen’. Ze moet wennen aan het gevoel dat de druk van ‘werken voor de kost’ wegvalt. “Ik heb nu tijd voor andere dingen. Dat is heerlijk.”